บทนำ
ปฏิทินแขวนปี พ.ศ.2563 โบกพลิ้วไปมาตามแรงลม
เสียงกระดาษครูดผนัง แกรก.. แกรก.. ไม่ดังไปกว่าเสียงรายงานข่าวที่ถูกเปิดทิ้งไว้ทางโทรศัพท์ หนังสือพิมพ์หลายฉบับพาดหัวข่าวเศรษฐกิจตกต่ำสุดในรอบหลายปีด้วยพิษผลกระทบจากโรคระบาดสายพันธุ์ใหม่นาม covid-19 ที่ยังไม่มีวัคซีนรักษา โรงงานหลายแห่งประกาศปิดตัวลงไปก่อนหน้าท่ามกลางน้ำตาแห่งความทุกข์ของชาวแรงงาน ตามด้วยข่าวคนฆ่าตัวตายรายวัน เสียงร้องไห้ดังก้องสะท้อนใจของผู้เป็นเจ้าของธุรกิจ มันเจ็บปวดเหลือแสนที่ไม่สามารถทำอะไรได้ทั้งสิ้น นอกจากรอ..
มือเรียวหยิบปากกาแดงขีดทับช่องวันที่ 1 พฤษภาคม 2563 เธอทำแบบนี้มาตลอดนับจากวันที่รับช่วงต่อธุรกิจจากครอบครัวเมื่อหลายปีก่อน หญิงสาวตั้งใจพยายามอย่างสุดความสามารถเพื่อพัฒนาบริษัท วิจิตรเท็กซ์ไทล์ให้เจริญรุ่งเรื่องไม่แพ้รุ่นพ่อสมัยรับช่วงต่อจากอากง ที่ขยายการผลิตจากทอผ้าเพียงอย่างเดียว จนกลายเป็นโรงงานพิมพ์ผ้าขนาดใหญ่สร้างอาชีพให้คนงานหลายร้อยชีวิต ซึ่งเธอเพิ่งยืนส่งพวกเขากลับบ้านในโอกาสวันแรงงานแห่งชาติด้วยตัวเองเมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่ผ่านมา
‘ ลาก่อน.. ลาก่อนนะทุกคน รักษาตัวด้วยนะ ลาก่อนนะ..’ หญิงสาวทำได้เพียงกล่าวในใจเมื่อเห็นคนงานทยอยเดินผ่านหน้า พวกเขายิ้มแย้มแจ่มใสด้วยเชื่อมั่นว่าหญิงแกร่งเช่น จิตรา จะนำพาบริษัทรอดพ้นจากวิกฤตินี้ได้ด้วยดี ซึ่งดูเหมือนจะผิดจากความเป็นจริงอย่างสิ้นเชิง
เอกสารยกเลิกออเดอร์จากลูกค้า รวมถึงเอกสารทวงหนี้มากมายหล่นเกลื่อนพื้นปูนของโรงงาน ดวงตากลมโตหันมองรอบกาย พบว่ามีเพียงเครื่องพิมพ์ผ้า เครื่องถ่ายบล็อก และเครื่องจักรต่างๆที่ยังไม่สามารถแปรเปลี่ยนเป็นเงินได้นั้นนิ่งสงบฟังเสียงร้องไห้ของเธอท่ามกลางแสงไฟสลัว กระสอบใส่ผ้าทดสอบสีวางอยู่ตรงหน้า ปกติจิตราจะได้เห็นลวดลายสวยงามของพวกมันในรูปแบบไฟล์งานเป็นคนแรกถัดจากแผนกออกแบบ ก่อนจะพิจารณานำเสนอขายลูกค้าแต่ละที่ด้วยตัวเอง หญิงสาวหยิบขึ้นมาผูกต่อกันทีละผืน ผ้าสีสันสดใสไม่ได้ช่วยบรรเทาจิตใจ ทว่ามันสามารถนำเธอไปในที่ที่หนี้สินไม่มีทางตามเธอพบ
จิตราปิดเครื่องโทรศัพท์ เธอถอนหายใจยาว นำพาร่างบอบบางของตนปีนขึ้นไปบนเครื่องจักรที่อยู่ใกล้ที่สุด มันสูงไม่ต่ำกว่าสองเมตร เงาดำทมึนนั้นคล้ายมัจจุราชบดบังร่างเล็กจนปราศจากแสงตกกระทบ หญิงสาวมัดผ้าเป็นวง นำปลายข้างหนึ่งผูกกับคานเหล็กด้านบน ก่อนสอดคอเข้าไปกลางบ่วง เท้าเล็กๆพร้อมสละจากจุดยืนทันทีที่ขยับตัวเพียงครั้งเดียว
‘ พ่อ.. จิตขอโทษ ทุกคน.. ฉันขอโทษ ’
แกร็ก.. !
.................................................................................................
