เพราะชีวิตช่างมีค่า…

ค่าบ้าน ค่ารถ ค่าโทรศัพท์ ค่าเนตฟลิกซ์ ไหนจะค่าบัตรจับมือน้องๆ อีก

ทำให้ปรีชญาต้องจำทนทำงานกับเทพบดีเจ้านายวายร้ายประสาทกลับ มานานหลายปี

จนปีนี้...ไม่ไหวแล้วนะ เมื่อคำสั่งยาก (ที่ยากขึ้นเรื่อยๆ) ของเขาคือ...

เธอต้องหาเจ้าสาว (ดวงซวย) สักคนมาแต่งงานกับเขาเพื่อเอาใจคุณย่าของเขาให้ได้ภายในหนึ่งสัปดาห์ ไม่งั้นเธอต้องเป็นคนรับเคราะห์นั้นไว้เอง

ฝันไปเถอะ!

ไอ้ผู้ชายเรื่องมาก ดุ เอาแต่ใจ ชอบให้คำสั่งยากถึงยากที่สุดเกินมนุษย์มนาจะทำได้ ไร้ธรรมาภิบาล จิกหัวใช้งานไม่ดูเวล่ำเวลาแบบเขา

ต่อให้ต้องตีหัวลากใครสักคนมาเป็นเหยื่อ ปรีชญาก็ต้องหาคน (ที่ไม่ใช่ตัวเอง) มาเป็นเจ้าสาวผู้โชคร้ายของเขาให้ได้

ปฏิบัติการณ์วายป่วงของรองประธานวายร้ายในการล่าหาเจ้าสาวดวงซวยให้เจ้านายจึงได้เริ่มต้นขึ้น

“คุณต้องหาใครสักคนมาแสดงตัวเป็นเจ้าสาวผมให้ได้”

“เอ่อ...แค่ แสดงตัวใช่ไหมคะ ไม่ต้องแต่งงานจริง”

“แต่งจริงสิ! ผมตัดสินใจแล้ว อายุขนาดนี้ก็สมควรหาใครสักคนมาแต่งงานสักที ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้วเสียเวลาทีเดียวไปเลยดีกว่า คุณมีใครที่พอจะแนะนำให้มาเป็นเจ้าสาวของผมได้บ้างไหม?”

“ไม่ค่ะ ฉันยังไม่มีใครที่เกลียดกันจนทำแบบนั้นได้”