พรหมพยศ กบฏหัวใจ

“ปล่อยน้ะ!”

“อยากเล่นไม่ใช่รึ... ทีนี้จะร้องให้ปล่อยทำไม” เขาก้มหน้าเข้าใกล้จนเกือบชนแก้มนวลอย่างตั้งใจ... มัสยาถลึงตาใส่ทันที

“ไปให้พ้น... เจ้าของบ้านไล่แล้วยังหน้าด้านหน้าทน คนเขาเกลียดตัวจะตายยังยุ่งวุ่นวายอยู่นั่นแหละ ฉาบปูนซีเมนต์เอาไว้รึไงหน้าคุณน่ะ มันถึงได้ไม่รู้สึกรู้สาอะไรเลย” เธอเสียงดังฉอดๆ ใส่หน้าอย่างไม่กริ่งเกรง ทั้งความจริงหวั่นๆ ในความบ้าบิ่นของเขาอยู่เหมือนกัน

“ปากยังดีเหมือนเดิมนะ... มาดูสิว่ารสชาติจะเปลี่ยนไปบ้างหรือเปล่า” สิ้นคำ ภีมโน้มหน้าลงต่ำ กดริมฝีปากหยักลึกกับปากที่ต่อว่าเขาฉอดๆ ด้วยต้องการกลั่นแกล้งและเอาคืน

มัสยาดิ้นอึกอัก หากแต่ไม่ได้ส่งผลอะไรมากไปกว่าการทำให้เขาต้องกดริมฝีปากหนักขึ้น... เพียงไม่นานก่อนเขาจะถอนริมฝีปากออกไป แต่ยังกอดไว้แน่นทั้งตัว

“ยังหวานเหมือนเดิม” ภีมพูดเสียงทุ้มต่ำกับใบหน้าแดงก่ำ ทำให้มัสยาปรารถนาแรงกล้าที่จะทำร้ายเขาขึ้นมา โทสะที่พลุ่งพล่านทำให้เรี่ยวแรงซึ่งก่อนหน้ามีเพียงน้อยนิดกลับเพิ่มมากขึ้นอย่างน่าประหลาด เธอสะบัดหลุดจากวงแขนแข็งๆ แล้วมือบางเงื้อยกขึ้นหมายตบหน้าเขาให้สาสม

“ลองตบหน้าผมสิ ไม่ปล้ำคุณโชว์ชาวบ้านแถวนี้ ก็ไม่ต้องมาเรียกผมว่านายภีม” น้ำเสียงห้าวห้วนไม่มีแววล้อเล่น ดวงตาคู่คมทอประกายวาววับ...

มัสยารู้ว่ามันไม่ใช่แค่คำขู่แน่นอน เธอเงื้อมือค้างเอาไว้ ไม่มั่นใจว่าจะทำตามความต้องการแรก หรือต้องใส่ใจกับประโยคนั้นของเขามากกว่า

“ฉันยังไม่ได้ตบหน้าคุณด้วยซ้ำ แต่คุณ... จูบฉันก่อนทำไม” หญิงสาวแค้นเคืองกับสิ่งที่เขาทำ หากแต่ไม่มีทางใดเลยที่จะแก้เอาคืนได้... ภีมเลิกคิ้วกับประโยคนั้นพร้อมความทรงจำเก่าแวบเข้ามาในหัว... หนึ่งตบแลกหนึ่งจูบ

“ข้อตกลงนี้ผมยกเลิกไปแล้ว... หรือคุณจำไม่ได้” เขาถามเสียงนิ่ง

มัสยากะพริบตาปริบๆ ราวกำลังทบทวนความจำ ได้ยินเสียงเขาพูดอีกว่า...

“ผมไม่ให้คุณตบและถ้าผมอยากจูบคุณ... ผมก็จะจูบ” เขาทวนความจำให้เสียเอง “แล้วครั้งนี้ที่จูบก็เป็นเพราะคุณด่าผมก่อน”

“คุณภีม... คนขี้โกง!” เธอตะโกนใส่ใบหน้ากวนโทสะของเขา เพราะไม่รู้ว่าจะทำอะไรเขาได้มากไปกว่านี้ แล้วเดินเร็วจนวิ่งออกไปให้ห่างจากผู้ชายร้ายกาจอย่างเขาให้มากที่สุด

ชายหนุ่มทอดสายตาตามแผ่นหลังบางๆ ไปด้วยความว้าวุ่นใจ เขาต้องทำอย่างไรกับเธอ ต้องแลกกับอะไรเพื่อจะเปลี่ยนความรู้สึกเกลียดชังที่เธอมี หรือต้องใช้ทั้งชีวิต… เขาถอนหายใจยาวด้วยความเหนื่อยล้า พร้อมกับที่ร่างบางหายลับสายตาเข้าไปในบ้าน... ภีมตัดใจถอยออกมา หันหลังกลับไปยังรถซึ่งจอดเอาไว้หน้าบ้าน แล้วขับเคลื่อนออกไปอย่างเร็ว

มัสยาอิงศีรษะกับกรอบหน้าต่างบานเล็กในห้องนอน... หลับตาลงพร้อมถอนหายใจด้วยความเหน็ดเหนื่อยเต็มกำลัง เมื่อรถคันนั้นเคลื่อนจากหน้าบ้านหายลับสายตาไป... มือบางค่อยยกขึ้นแตะปากแผ่วเบา ความรู้สึกร้อนผะผ่าวยังแนบริมฝีปากไม่จางหาย... หรือเธอไม่มีวันหนีพ้นจากเขา

โดย : เทียนกิ่ง
จำนวน : 19 ตอน

199