“เสด็จพี่ ข้าจะบอกความจริงแก่ราษฎรของข้า ว่าท่านไม่ใช่...” ร่างในชุดคลุมสีแดงปักเลื่อมลายทองรูปดวงอาทิตย์ตลอดแนวยาว กำลังใช้มือป้องปากน้องชายคนสุดท้องไม่ให้พูดประโยคที่เขาต้องการ ขณะเดียวกันร่างในชุดคลุมสีเหลืองยืนแข็งทื่อในมือถือต้นจันทร์วารีพฤกษ์อยู่ใต้ผนึกสีฟ้า ที่ครอบคลุมทั้งร่าง เขาถูกสาปให้อยู่ในนั้นด้วยเวทมนตร์อันทรงพลังของผู้ร่วมสายพระโลหิตทั้งสอง “ไม่มีผู้ใดเชื่อเจ้าหรอก ข้าไม่อยากให้ใครพากันครหา ว่าเจ้าเลอะเลือนที่ใส่ความพี่ชายตัวเอง เชื่อพี่เถิดปัทมราช” “แต่เสด็จพี่…” “ทุกอย่างมันเป็นแผนการที่ถูกวางเอาไว้ แล้วอย่าได้คิดว่าหากข้าสิ้นลมทุกอย่างจะกระจ่าง ร่างของข้าถูกใช้ให้ราษฎรเห็นว่าอำมหิตเพียงใด ฆ่าคนไปตั้งเท่าไร ไม่มีใครเชื่อเจ้าหรอก” “แต่ว่า...” “สิ่งที่สำคัญกว่านั้น คือเวทมนตร์ของพวกเรา จะผนึกความชั่วร้ายไว้ได้เพียงหนึ่งร้อยปีเท่านั้น เจ้าจะต้องหาทางอย่าให้เหตุการณ์แบบวันนี้เกิดขึ้นอีก รับปากข้าสิปัทมราชน้องพี่” “ได้ข้ารับปาก” “อีกร้อยปีจะมีสายเลือดเผ่าอัคคีผู้สามารถคลายผนึกน้ำแข็งนี้ได้อุบัติขึ้น หวังว่าในตอนนั้นทายาทของเจ้าจะพบทางออก” “ เสด็จพี่ไม่ต้องพูดแล้ว ข้าจะพาท่านออกไป” “ไม่มีประโยชน์อันใดน้องรักของพี่ ขอตรีรุกขเทพอวยพรเจ้า...ลาก่อน” เสียงสะอื้นร่ำไห้ดังระงมกระทบแผ่นหินภายในถ้ำ เสียงร่ำไห้นั้นโหยหวนครวญครางจนสิ่งมีชีวิตทุกชนิดต้องโศกาอาดูรตามไปด้วย หากแต่ความเสียใจนั้นคงบดบังจนมองไม่เห็นอีกร่างหนึ่ง เขาคืออัศวินที่ล่วงรู้ความลับอันตรายนี้ อีกร้อยปีจะมีชาวเผ่าอัคคีผู้สามารถคลายผนึกปีศาจได้อุบัติขึ้น “ข้าจะไม่ยอมให้เกิดขึ้น เผ่าอัคคีจะต้องสูญสิ้นไปตลอดกาล!!!”