เงาพิณไร้ใจ

                       เป็นเรื่องราวขององค์ชายไร้บัลลังก์จากแคว้นจิ้น ด้วยความทะเยอทะยานแย่งกันเป็นใหญ่ของทั้งสี่ตระกูล เขาต้องหนีเอาตัวรอดและหลบหายเข้ากลีบเมฆ กาลเวลานำเขากลับมาพร้อมฉายา “พิณเทพเทวา” หนุ่มคีตยุทธรูปงามที่มีชื่อเสียงเลื่องลือพร้อมสรรพสำเนียงเพลงพิณอันไพเราะจับใจ สามารถควบคุมจิตวิญญาณคนฟังได้ให้ต้องมนตร์ การเดิมพันเอาบัลลังก์นำเขากลับมาในรูปเงา ที่ถูกลับคมด้วยแผนอันแยบยลเพื่อคว้าหัวมังกรขึ้นมาสวม หากแต่เงาที่เขาบังกลับสอนให้รู้ซึ่งถึงสัจธรรมแห่งชีวิต สิ่งที่อยู่นอกเหนือความดีงามที่ได้มาด้วยเล่ห์กลอันจอมปลอม ท้ายสุดแล้วก็เหลือเพียงความว่างเปล่า ความสุขอันแท้จริงของมนุษย์หาใช่ไขว่คว้าไกลตัวไม่ “ความกตัญญูรู้คุณ” ต่างหากเล่าที่นำชัยชำนะมาสู่ตน เพราะเหตุใดเทพจึงกลายเป็นเพียงจิ้งจอก พบกับชีวิตของพวกเขาใน "เงาพิณไร้ใจ"

ตัวละคร 

          เหอหุ้ยเจิน (ผู้มีปัญญาและความซื่อสัตย์บริสุทธิ์) เด็กหนุ่มผู้พลัดหลงกับมารดาตั้งแต่เด็ก และตกมาอยู่ใต้ใบบุญของเฉินซีเล่อชุบเลี้ยงและสั่งสอนคีตยุทธให้อย่างเข้มงวดกวดขัน ถูกบังคับและทรมานเคี่ยวเข็ญให้เชี่ยวชาญเยี่ยมยุทธ พร้อมกับเด็กหญิงที่น่าสงสารผู้เติบโตมาด้วยกัน ทั้งสองได้ช่วยเหลือดูแลกัน ความผูกพันเข้าใจเห็นอกเห็นใจกันนำมาซึ่งความรัก หากแต่เมื่อ “กลีบเหมยสีแดงร่วงกระจายกลางหิมะ” ลูกผู้ชายอย่างเขาเลือดแทบกระอัก แต่ความกตัญญูรู้คุณย่อมมาก่อนหัวใจเสมอ

         หวนเฉินซี (เฉินซีเล่อ)   (รุ่งอรุณแห่งความสุขสมหวัง)  องค์ชายผู้ไร้บัลลังค์ราชสกุลหวน ผู้รักเสียงพิณเป็นชีวิตจิตใจ เขาใช้เสียงพิณกล่อมคนในคุกผู้หลงผิดให้คิดกลับใจ และคิดค้นเพลงยุทธเข้ากับเพลงพิณ เฝ้าฝึกปรือคีตยุทธจนช่ำชองเพื่อความเป็นเลิศในชัยชนะ จนได้ฉายาเทพพิณเทวดา ความเหิมเกริมพาเขาหาญกล้าเข้าประลองความยิ่งใหญ่ไปทั่วแคว้น ครั้งหนึ่งเขาพลาดท่าบาดเจ็บสาหัสจนทำให้พิการ และถึงกับหลบลี้หนีหน้าผู้คนจนเกือบกลายเป็นตำนาน หากทว่าเขากลับมาผงาดอีกครั้งในมาดหนุ่มรูปงาม และออกท้าประลองความยิ่งใหญ่อย่างไร้ขอบเขต แม้กระทั่งเดิมพันเอาบ้านเมือง ท้ายสุดแล้วเพลงพิณเทพเทวดาก็นำเขากลับมาทวงบัลลังก์คืน

          หวังหลงจินหู่ (มังกรพยัคฆ์ทองคำ) ฮ่องเต้แห่งราชสำนักจิ้นผู้ตีงูให้หลังหัก องค์ชายจากราชวงศ์หวังที่พระมารดาร่วมมือกับมหาอำมาตย์ล้มล้างราชวงศ์หวน ขึ้นเป็นใหญ่ สุดท้ายงูก็วกกลับมาฉกเอาจนได้ เขาคือฮ่องเต้องค์สุดท้ายของราชสำนักก่อนที่แคว้นจิ้นจะล่มสลาย

         ฉิงเหมยซวง เจ้าดอกเหมยกลีบแดงกลางดงหิมะขาว สาวน้อยผู้อาภัพรัก พ่อแม่ถูกฆ่าสิ้นบ้านสกุลฉิง ได้พึ่งใบบุญของเฉินซีเล่อชุบเลี้ยง และแทนคุณด้วยตำแหน่งฮูหยินอย่างหน้าชื่นอกตรม ด้วยความรักที่มีต่อเด็กชายที่เติบโตมาด้วยกันแต่ไม่สมรักจึงได้แต่ดีดเพลง “ใจท่านอยู่หนใด” แม้อยู่ใกล้แค่เอื้อมก็เหมือนไกลราวฟากฟ้า

        หวังเฟิ่งซิ่วลี่ (หงส์แห่งความงดงาม) เจ้าหญิงราชสกุลหวัง พระขนิษฐาแห่งฮ่องเต้แคว้นจิ้น ผู้ถือคติเมื่อไม่ได้หัวใจก็อย่าหมายมาหยามเกียรติ “ฆ่าได้แต่หยามไม่ได้...ตัวข้าไม่ตายแต่มันผู้นั้นต้อง...ตาย”