ควันสีขาวที่พวยพุ่งออกจากปล่องเมรุเผาศพนั้น ทำให้หัวใจของคนที่ยืนมองอยู่เบื้องหน้าเมรุคล้ายกับถูกแผดเผาไปพร้อมกับร่างในเมรุนั้นด้วย

ปิ่นชีวามองเปลวควันนั้นผ่านม่านน้ำตาหนาหนักของตนเอง หัวใจรู้สึกทั้งเจ็บปวดและเคว้งคว้างเมื่อพี่ชายคนเดียวของเธอบัดนี้ไม่มีชีวิตอยู่บนโลกใบนี้อีกแล้ว

นับตั้งแต่พ่อกับแม่เสียชีวิต เธอกับพี่ชายก็เหลือกันเพียงสองคนเท่านั้น มีอะไรก็พูดคุยปรึกษากันโดยตลอด ญาติคนอื่นๆ นั้นก็ห่างกันออกไปเรื่อยๆ ตั้งแต่พ่อกับแม่จากไป เธอเป็นคนที่ทำงานไม่อยู่กับที่ แต่ทุกครั้งที่กลับมาบ้านก็มักจะได้เห็นหน้าพี่ ได้รู้ว่าชีวิตนี้ยังมีญาติสนิทเหลืออยู่ ทว่าตอนนี้เธอไม่เหลือพี่อีกแล้ว

ความรู้สึกเคว้งคว้างนั้นมันมากมายเหลือคณานับ ทว่าก็ยังมีอีกความรู้สึกที่มากมายพอกัน นั่นก็คือความรู้สึกกรุ่นโกรธคนที่เธอเชื่อมั่นว่าเขาอยู่เบื้องหลังการจากไปของพี่ชายเธอ .. ติณ ผู้ชายใจร้ายและเย็นชาคนนั้น คนที่เธออยากจะลืมเขาให้หมดไปจากใจ คนที่ใจร้ายมากถึงขนาดที่ว่าไม่สนใจใยดีพี่ชายของเธอทั้งที่อยู่ในฐานะน้องเขยของเขา

วันที่เธอกำลังเดินทางอยู่ทางภาคเหนือเพราะเรื่องของงาน จู่ๆ ก็ได้รับโทรศัพท์จากโรงพยาบาลประจำจังหวัดแห่งหนึ่งในภาคตะวันตกแจ้งว่าพี่ชายเสียชีวิต ให้รีบติดต่อมารับศพเพื่อนำกลับไปทำพิธี เธอรีบเดินทางไปที่โรงพยาบาลทันที ก่อนจะพบกับความจริงที่แสนโหดร้ายและเจ็บปวด พี่ชายของเธอเหมือนศพอนาถาไร้ญาติ

ในเศษเสี้ยวความใจดีเล็กน้อย ที่คนใจร้ายคนนั้นแบ่งปันมาให้ก็คือการให้เบอร์ของเธอกับเจ้าหน้าที่โรงพยาบาล ไม่อย่างนั้นศพของพี่ชายก็คงไม่ได้รับการทำพิธี ติณใจดำมากพอที่จะไม่ยอมติดต่อเธอด้วยตัวเอง แต่กลับให้เจ้าหน้าที่โรงพยาบาลเป็นคนติดต่อ และนั่นทำให้เธอได้ทราบจากเจ้าหน้าที่โรงพยาบาลว่าปกป้องเสียชีวิตจากอุบัติเหตุรถพลิกคว่ำตกลงที่ข้างไหล่ทาง ส่วนรติมานั้นเสียชีวิตเพราะอาการโรคหัวใจล้มเหลว ซึ่งทั้งคู่ไม่ได้เสียชีวิตพร้อมกันเพราะรติมาถูกนำส่งโรงพยาบาลโดยพี่ชายของเธอ ส่วนปกป้องนั้นขับรถตามมาทีหลังแต่เกิดอุบัติเหตุระหว่างเสียก่อน ความใจดำของเขายังมีมากกว่านั้นนั่นก็คือไม่ยอมให้มีการทำพิธีศพของปกป้องพร้อมกับรติมา ทั้งที่ทั้งคู่เป็นสามีภรรยากันและต่างก็เสียเสียชีวิตในเวลาไล่เลี่ยกัน

แม้จะแสนโกรธแค้นเขาแต่ปิ่นชีวาทำได้เพียงรับศพพี่ชายมาทำพิธีที่วัดใกล้บ้านในกรุงเทพฯ มีพิธีสวดแค่สามวันและผู้มาร่วมงานศพก็แทบจะนับคนได้ นอกจากเพื่อนของพี่ชายสมัยทำงานและเพื่อนของเธอที่ทำงานด้วยกันกับเพื่อนสมัยเรียนมหาวิทยาลัย นอกจากนั้นก็ไม่มีใครอีก ความช่วยเหลือที่เพื่อนหยิบยื่นให้ในยามที่ไม่เหลือใครนั้นมีค่ามากมายนัก ไม่เช่นนั้นหญิงสาวก็คงไม่รู้ว่าจะดำเนินงานศพของพี่ชายได้อย่างไร

จวบจนกระทั่งวันนี้ วันที่พี่ชายเหลือเพียงเถ้ากระดูก ผู้ชายใจร้ายอย่างติณก็ไม่เคยแม้แต่จะโทรมาหรือส่งดอกไม้มาแสดงความเสียใจ ซึ่งปิ่นชีวาก็คาดเดาไว้อยู่แล้วว่าเขาคงไม่ทางทำเช่นนั้นแน่นอน เพราะรอยร้าวลึกระหว่างเธอกับเขานั้นมีมากมาย รวมถึงความเกลียดชังที่เขามีต่อพี่ชายของเธอด้วยเช่นกัน

ทว่าแม้จะโกรธเขาไม่น้อยไปกว่าความเกลียดชังที่เขามีให้เธอ แต่หญิงสาวก็ยังต้องไปพบเขาให้ได้ เพื่อทวงถามถึงเรื่องการตายของพี่ชายว่าเพราะเหตุใดถึงเกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้นได้ เพราะการที่ทั้งรติมาและปกป้องเสียชีวิตในเวลาใกล้ๆ กันนั้น มันดูมีลับลมคมในมากกว่าจะปล่อยให้ผ่านเลยไปได้ และสิ่งสำคัญที่สุดนั่นก็คือ ... เธอจะไปทวงหลานชายกลับคืน ก่อนหน้านี้คนใจร้ายอย่างติณที่แทบจะไม่มาดูดำดูดีปุนหรือปุรินหลานชายวัยสี่ขวบเลยสักนิด หลานที่เป็นลูกของน้องสาวเขา แต่มาถึงวันนี้เขากลับถือสิทธิ์ครอบครองหลายชายที่เธอรักและหวงแหนราวกับลูกของตัวเอง เธอไม่ยอมให้เป็นเช่นนั้นอย่างเด็ดขาด

“เราได้เจอกันแน่ ฉันไม่มีวันยอมยกหลานชายให้คุณ ไม่มีวันยอมรับด้วยว่าพี่ชายของฉันตายเพราะอุบัติเหตุ”

ปิ่นชีวาให้คำมั่นกับตนเองในขณะที่มองเปลวควันที่พวยพุ่งขึ้นฟ้า